Tabi benim için endişeler çok önce başladı. Nasıl hayır derim ağlarken, nasıl sakinleştirebilirim, uyutabilirim diye baya kafa patlattım ama artık tam kararlı olduğum bir gün ev halkına da ilan ettim bu durumu, destek istedim ve başladık. Temel argümanım memenin hasta ve yara olduğuydu. Bir gün önce anneannesini doktora götürmüştük. "Doktor bana da baktı memen hasta olmuş, ilaç ve krem veriyorum sana, meme verme dedi" dedim. Salça sürmek, tiksinmesini sağlayacak şeyler yapmak hiç istemediğim şeyler, umut vermek de istemedim ama tamamen umutsuzluğa sürükleyip o görüntüyle çökmesini de istemedim.
1. gün
Sabah uyandı, biraz yatakta oynadıktan sonra istedi ama hemen konuyu değiştirdim, onu da alıp kahvaltı hazırlamaya geçtik. Zaten gündüzleri bununla baş etmek sıkıntı olmadı pek çünkü oyalayacak bir şeyler sürekli vardı etrafta, yoksa da parka indirdim.
İlk büyük sınav öğle uykusunda geldi. yaz tatili, evcek geç yatıp geç kalktığımız için öğleden sonra 2-3 gibi uyutmaya çalıştım, tabi ki "memeeee". Uyumayınca vazgeçtim, nasılsa akşam erken uyur diye düşünüyordum, uyumadı tabi, rutini bozuldu, sığınağı elinden alındı, rahatlayamadı bir türlü yavrum. Ne yaptıysam uyumadı artık gece 12 oldu, "anne memeeee" diye ağladı baya. Çok şiddetli ağlasa verecektim ama mızmızlanma şeklindeydi. Kitap okudum, hikaye anlattım, ayağımda salladım olmadı. Bizim yatakta bir saat döndü durdu, kafasını ordan oraya koydu ağlaya ağlaya sızdığında saat bir olmuştu herhalde. Sabaha kadar uyanmadı, zaten genelde iyi uyur kuzum.
2. gün
Gündüz uyumadı yine. Ne zaman kucağıma alsam hemen emme pozisyonuna yamsılıyor, memmeee diye. Ben hasta olduğunu söylüyorum sürekli memenin, artık büyüdüğünü memesiz uyuyabileceğini filan söylüyorum. Anladığını sanmıyordum ama akşam uyutmaya başlamadan sordu" anne memen iyileşti mi?" :((( "yok canım iyileşmedi kuzum, gel biz yatalım" falan dediysem de çok ağladı yine. Meme vermeme ramak kalmıştı artık o kadar üzüldüm ki haline. Hatta bir ara kendime kızdım neden bırakıyorum ki emsin dursun işte, taş devrinde nasıl oluyormuş?! Doğala bıraksam nolur 5 yaşına kadar emmez ya!* Kendimle savaşırken daldı gitti. Gece bir ara uyandı, yanıma aldım, mızırdadı biraz, geri daldı sabaha kadar.
O anlarda geri dönülmez bir yola girdiğimi anladım ama artık, yarın daha kolay olacak dedim, artık iki gün geçti.
3. gün
İşler bir türlü kolaylaşmadı. Yerli yersiz meme istedi, kucağıma almaya korktum aklına meme gelir mi diye ama onu kendimden, anne kokusundan da uzak tutmamak gerektiğini düşündüm. İsterse üstesinden geldim ama sık sık sarıldım, kucakladım. Gündüz çok uğraştım uyumadı, gece uyumadan direndi, bir iki damla gözyaşı döktü ama daha erken bir saatte salonun ortasında yerde uyudu.
4. gün
Evdeyken sıkıntı. Gündüz ben, akşam üstü babası aşağı indirdik. Bu arada rüşvet gırla gidiyor, şekerler, dondurmalar, çikolatalar... O kadar enerjiyle de uyumuyordur bu gündüz. Çizgi filme de abandık :( Yatağında kesinlikle uyumuyor, yeni bir rutin başlatmak istiyorum, yatağında kendi kendine dalsın, saatini oturtayım istiyorum ama pıt pıt pıt iniyor yataktan, salona geliyor. Çok yoruldum, rutin oluşturacak gücüm yok.
5. gün
Artık umudu kesti. Gün içinde sadece iki-üç kez şu şekide bahsi geçti "anne meme veer, ne yiyorsun?" yani ağız alışkanlığı kalmış sadece: ) öyle düz bir tonda istiyor ki hemen arkasından başka bir şey soruyor, vermeyeceğimi anlamış yavrım : ) Herhalde artık gündüz uykusuna veda ettik, ama çok da küçük bunun için diye düşünüyorum. Gündüzleri saati geldi mi istiyor belli ama uyumuyor. Buna bir çare bulmak lazım. Bu arada ona bir oda yapıyoruz, bir haftaya hazır olur, o zamana kadar eski gündüz uykusuna dönmezse, odayla birlikte yeni bir uyku rutini de başlatırız.
Yerde sızdı az önce yine : ) Hiç istemedi meme.
23 ay emzirdiğim için onun adına çok mutluyum, bugün de kendi adıma mutlu olmaya başladım. İki yıl sonra artık benim de dinlenmeye ihtiyacım var : )
Ha sağol cnm.. Bez de biter yakında.Ne diyorsun gel bakiim sen şimdi anlat derdini? Evet emzirme bitti... ;)
